Przyklejanie i spoinowanie płyt g-k

Fot. Ruta Saulyte Fotolia/Grupa PSB

Idealnie gładkie i równe ściany można osiągnąć na kilka sposobów. Oszczędnym, prostym i zabierającym stosunkowo mało cennej przestrzeni jest przyklejenie bezpośrednio do ścian płyt gipsowo-kartonowych. Dzięki temu unikamy pylenia związanego ze szlifowaniem ścian, a efekty są szybkie. Podpowiadamy, krok po kroku, jak się do tego zabrać.

Na ściany równe, gdy odchylenie wynosi ok. 3 mm/mb, można kłaść płyty całkowicie pokryte cienką warstwą kleju gipsowego. Nakłada się go na płytę ułożoną licem do podłogi za pomocą szerokiej pacy ząbkowanej o grubości zębów 8–10 mm (np. klej Atlas Gips Bonder umożliwia położenie warstwy grubości od 5 do 20 mm). Klej należy rozprowadzać wzdłuż płyty, a jego konsystencja powinna być na tyle rzadka, by w momencie dociskania płyty do podłoża rozpłynął się równomiernie.

Jeżeli odchylenie ścian jest większe, ale nie przekracza 20 mm/mb, powinno się je przed montażem płyt zniwelować. Wykorzystuje się do tego gipsowe marki kontrolne o średnicy 10–15 cm. Po związaniu marek i ponownym sprawdzeniu lica ściany, płyty mocujemy na tzw. placki (patrz rysunek).

W przypadku bardzo nierównego podłoża, o odchyleniach powyżej 20 mm/mb, odpowiednie będzie przyklejenie płyt „na pasy” (patrz rysunek). Na ścianę zostanie naniesiona konstrukcja „podkładowa”: z pasów gipsowo-kartonowych szerokości ok. 10 cm, przyklejonych „na placki” w rozstawie co 60 cm. Będą je dopełniać pasy poziome przy suficie i podłodze. Wszystkie paski powinny wyznaczać jedną płaszczyznę. Dopiero potem będzie można kleić płyty.

Przepis na placki

Klej nanosi się kielnią lub łopatką na spodnią stronę płyty w postaci placków o średnicy ok. 10 cm oraz grubości od 1,5 do 2 cm, w rozstawie 30–40 cm (w pionie i poziomie). Kilka placków kleju należy dodatkowo rozciągnąć wzdłuż krawędzi płyty. W bezpośrednim sąsiedztwie otworów okiennych, umywalek, konsoli lub kominów zaprawę nanosi się w sposób ciągły.

Płytę z naniesioną zaprawą należy podnieść, przyłożyć do ściany i, lekko uderzając gumowym młotkiem, wyrównać w pionie i poziomie. W korytarzach i innych wąskich pomieszczeniach, gdzie możliwość manewrowania płytą jest ograniczona, placki kleju często nakłada się na ścianę.

Uwaga! Pamiętajmy, by pod dolną krawędź płyty gipsowo-kartonowej podłożyć kawałki płyt, by szczelina dolna miała ok. 10 mm, a górna 5 mm. Ułatwi to wietrzenie pustki powietrznej między płytą a podłożem i skróci czas wiązania zaprawy. W czasie wysychania kleju pomieszczenie należy wietrzyć, ale unikać przeciągów i bezpośredniego nasłonecznienia.

Spoinowanie

W przypadku płyt z fabrycznie ukształtowanymi krawędziami spoiny wypełnia się masą szpachlową (np. Atlas Gips Stoner). Zaprawę nakłada się poprzecznie do krawędzi płyt, bezpośrednio między sąsiadujące płyty, dążąc do całkowitego i jak najgłębszego wypełnienia tej przestrzeni. Nadmiar zaprawy należy ściągnąć. Po stwardnieniu powierzchni spoiny ponownie nanosimy na nią zaprawę, rozprowadzając równomiernie, a potem wygładzając drobnoziarnistym papierem ściernym.

 

 

 

Gdy mamy do czynienia z płytami docinanymi lub w miejscach, w których warunki eksploatacji stwarzają możliwość powstawania dużych naprężeń (np. przy zabudowie poddaszy), zalecane jest wzmocnienie połączenia za pomocą taśmy z włókna szklanego, taśmy samoprzylepnej lub flizeliny. Wciskamy ją w świeżo nałożoną masę, tak by dokładnie i bez fałd przylegała do podłoża. Powierzchnię taśmy pokrywamy cienką warstwą masy, starannie wyrównujemy i pozostawiamy do stwardnienia. Potem nakładamy drugą warstwę, szerszą od poprzedniej, wyrównujemy i po wyschnięciu szlifujemy.

Dariusz Grygiel, ekspert Grupy Atlas

Artykuły pokrewne:

Sufit podwieszany – ile to kosztuje?